सुतेर लक्ष्य प्राप्तिको चाह कि वेश्याले गर्न सुहाउँछ
कि निरो वा कुम्भकर्णजस्तो शासकले
गोविन्दले त उभिनुपर्छ गोवद्र्धन पर्वत उचालेर
र रक्षा गर्नुपर्छ तमाम सरलचित्त गाई ग्वालाहरूको
यस्तो बेला पत्थरका मूर्तिअघि सुत्ने होइन
उठ् गोविन्दे
पत्थरहरू चकनाचुर पार्ने घन लिएर उठ् ।
उठ् गोविन्दे उठ्

बेलावेलाको अन्न त्याग्ने काम कि हन्तकाली दीर्घरागीले गर्नुपर्छ ।
कि दुईछाक परिवारलाई जोहो गर्न नसकेका भोकरोगीले गर्नुपर्छ
गोविन्दले त आफूले कनिका चपाएर
अन्नभण्डारले भरिभराउ पार्नुपर्छ सुदामाहरूको घर
सर्वभक्षी राक्षसहरूको बीचमा
यस्तो बेला अन्न नखाएर मर्ने होइन
बगरका ढुङ्गा चपाएर निले पनि पचाउने जोश बोकेर
उठ् गोविन्दे उठ् ।
खाना खा, पानी खा, आगो खा ।
उठ् गोविन्दे ।

तेरा ती साहसी आँखा
पानी नपाएर शुष्क भई चिम्लनका लागि होइनन्
स्वयम्भूझै सोझासाझालाई जगाउन
र काल भैरवझैं महाराक्षसलाई झस्काउनका लागि हुन्
उठ् गोविन्दे हेर ।

दैत्यहरूको मुटु पनि थर्कमान हुनेगरी
नृसिंहको आँखा खोलेर हेर
दैत्यको आकार जतिसुकै भयङ्कर किन नदेखियोस्
उसलाई वेश्याको वासनाको भोकले हराउँछ
छोराछोरी र रखैलका अतृप्त मागहरूले हराउँछ
आफ्नै भित्रको बासी अहंकार र भ्रमले मारिदिन्छ
यसर्थ यिनका अगाडि सुतेर जगहँसाइ गर्ने हैन
यिनलाई रति र कामलाई डढाएर धूलोले उडाउनुपर्छ
तँ उठेर आँधी बनेपछि मात्र बबण्डर आउनेछ
र बलियो बन्दै अगाडि बढ्नेछ सारालाई समेट्दै
र एक दिन चक्रवातले निमिट्यान्न पार्नेछ फोहरमैलाको हस्ती

यस्तोमा सुत्ने होइन गोविन्दे
तँ आँधी बनेर उठ्,
उठ् गोविन्दे उठ् ।